Gevarenwinkel #24 Festival - Dag 3 Varenwinkel (Herselt) (27-08-2022) report & photo credits: Freddie info organisatie: Gevarenwinkel © Rootsville 2022

Time flies when you're having fun en zo zitten we al aan de laatste dag van editie 2022. Meteen ook de grootste moot uit het programma van Gevarenwinkel 2022. Een dag ook waarop met argwaan wordt naar uit gekeken want deze begint al vroeg met het ontbijt in de tent van 'FC Varenwinkel'. Vandaag met de lokale band Longville, de Mississippi soulblues van Johnny Rawls, de revelatie McKinley James, onze eigenste rootsformatie pur sang Handkerchief, de brass'n bluegrass sensatie Carrie Nation & The Speakeasy, de frisse blues van Errol Linton en de Canadese sensatie Meghan Parnell met haar al even fantastische band Bywater Call.

Zoals de kip bij het ei hoort, zo hoort ook het legendarische ontbijt in de tent van FC Varenwinkel bij dit festival. Zoals gezegd eerst spek met eieren om de dag enigszins door te komen. Net als vorig jaar zorgen 'The Cover-Up' voor de muzikale omlijsting. Met hun arsenaal aan nummers openen ze hier voor de bluesliefhebbers een jukebox aan nostalgie in welk genre ook.

Nummers als 'Hard To Handle' van Otis Redding dat ooit een werdergeboorte kende door de 'Black Crows' en 'Brown Sugar' met ophitsende rock 'n roll van de Stones doet de volle camping in een positieve sfeer ontwakenzo ontwaakt ook een schuchtere zon met haar eerste ochtendstralen. Van de Beatles tot de het Radar Love van 'Golden Earring', we krijgen het hier allemaal geserveerd met al vlug een overdaad aan alcohol. In de verte horen we Doctor Blues al roepen van Vaaaaarenwinkel en dus reppen we ons in zeven haasten richting festival terrein. Nog even een rond de camping voor de reanimatie van toch al wel enkele festivalgangers en dan naar de heilige weide van Gevarenwinkel want...That's were the fun begins...

Vandaag openen hier de rockers van 'Longville'. Van Bernd hoorden we op 'Oetsloven Blues' dat eerst de band 'Nope' werd gedoopt maar dan uiteindelijk toch vernoemd naar het dorpje hiernaast en niet naar Franciscus Longville (1897-1979). Naast Bernd Salaets bestaat de band ook uit Sjel Cox, Nick Verlinden die we nog kennen van 'Sudden Lee' en nieuwkomer Lorenzo Augusti. Geen spek met eieren op hun menu maar gewoon ouderwetse rock covers van allerlei aard.

Opener is '(Baby You Can) Drive My Car' van de Fab Four en zo wordt ook hier bij aanvang de nostalgie in onze strot geramt. De welgekende aria uit Porgy & Bess met 'Summertime' van Gershwin maar ook het iconisce 'The Weight" van de al even iconische 'The Band', Deep Purple hun legendarische 'Hush' en ook Otis Redding wordt hier nog geëerd. Op de vraag 'Does Your Mother Know kennen mischien nekle Agnetha, Anna-Frid, Benny en Björn het antwoord.

Vandaag is ook de 'Rootstent' terug van de partij en daar kunnen we al meteen terecht voor de Amerikaanse formatie 'Carrie Nation & The Speakeasy'. Voor ondergetekende nog maar de tweede keer dat ik ze aan het werk zie en ik denk zelfs voor diegene van buiten Aarschot zelfs een primeur. Deze band is een 'Brass 'n Grass Quintet uit Wichita KS.

Deze Carrie Nation & The Speakeasy hebben reeds een solide aanhang opgebouwd die heel wat staten en landen speelt dank hun energieke liveshows. Hun acts variërend van bluegrass tot rockabilly, punk naar ska zorgen voor de nodige dynamiek. Doordachte songwriting wordt geleverd door middel van unieke arrangementen en onconventionele instrumentatie. Baanbrekende mandoline-solo's smelten samen met schetterende trombone- en trompetlijnen, terwijl de opstaande bas en opladende drums stuwende ritmes voortbrengen die de kracht van een Kansas-vrachttrein dragen.

Ook hier doen ze de tent , op een toch nog vroeg aanvangsuur, daveren met nummers als 'Rümpeltum' en het ophitsende 'Bowles and Constants' uit hun recente album 'Gnosis' met daarin een geweldige bluegrass banjo solo dit verder gestuwd door een blazerssectie. Aan de mama's is het aan te raden om je dochters binnen te houden want die van 'Carrie Nation & The Speakeasy' hebben ze in het vizier, hell Yeah!

Meteen terug naar het hoofdpodium wat voor velen wel de verrassing van formaat zal zijn. On stage vinden we 'McKinley James' en nu hoor ik vele al denken van McKinley wie?. Geboren en getogen in Webster, New York verhuisde James nog geen vijf jaar geleden met zijn gezin naar Nashville. Ze zijn altijd een muzikaal stel geweest. Zijn vader, J.D. McPherson-drummer Jason Smay, speelt met hem in zijn band. En in zijn jonge jaren was McKinley dol op het Hammond-orgel dat ze in huis hadden, nu bemand door trio 3e lid Austin John Doody.

De tip kreeg ik van Marc van Goezot en toen Tom Brando nog een datum zocht gaf ik het meteen door want dit mocht niet gemist worden. Bruno heeft hem zo kunnen strikken waardoor James een dagje vroeger naar Europa komt om vanaf maandag als voorprogramma te fungeren voor de tour van niemand minder dan 'The Mavericks'. Vorig jaar bracht deze McKinley James zijn debuut EP 'Still Standing By' op de markt en konden we zo genieten van de rock 'n roll en soul van deze gitarist. Een sound doordrenkt met Rhythm 'n Blues en de tent meteen in vuur en vlam zal zetten.

Deze 'McKinley James' sound is zo aanstekelijk dat een muzikaal orgasme niet kan uitblijven, zo niet moet je maar verstrooiing gaan zoeken op het Schlagerfestival. De rock 'n roll kan je vergelijken met die van 'The Paladins' zoals te horen op 'Goodbye Baby' maar wanneer McKinley zijn ballads ten gehore brengt zoals 'Till It's Gone', of het machtig mooie 'Stuck in The Shadows' uit zijn EP 'Still Standing By' dan...oh my soul.

Voor zijn verfijnd gitaarspel hoeft deze McKinley James geen pedal train maar plugt hij zijn six strings gewoon rechtstreeks in de versterker en dan de harmonie met papa's drums en de heerlijke grooves van Austin John, I think I'm in Heaven...Uptempo dan maar met 'Silly Dilly Woman' en 'Highway 49' om ons dan weer tot de realitieit te brengen met 'Spare Change Blues' en het opwekkende 'Got A Hold On Me'. Voor mezelf het beste van 2022, puur en goud! Rock on Mickey...

Terug naar de 'rootstent' voor niemand minder dan 'Handkerchief'. Ik ben al fan sinds hun voorstelling van hun debuutalbum 'Dancing Bones' uit 2015 wat huin destijds een staande ovatie kwam op te leveren tijdens de voorstelling in 'de Roma'. Handkerchief is een jong collectief uit het Antwerpse die graag experimenteren met Rock ‘n Roll, Blues, Ska, Gypsy, Gospel, Surf, Calypso and Rumba. Voor elk wat wils dus en ze doen dat met veel inzet en power. In2017 kwam de opvolger “Sean Rain River”. Beiden redelijk straf spul. Na de EP met 4 nummers en met de titel “Mutiny Ballads” werd in 2020 “Mutiny Ballads & Fishgaudring songs” uitgebracht en vorige maand werd de laatste telg , “Ghosts Of This Town” uitgebracht.

Wanneer ze hier in de buurt optreden staan zowel de burgemeester van Varenwinkel als ondergetekende op de eerste rij en na wat overredingskracht bij het bestuur staan ze nu ook hier op deze heilige grond. Een kleine opmerking is dat ze er meteen invliegen met hun welgekende binnenkomer 'All Aboard' uit hun 'Dancing Bones' en de festivalgangers nog niet eens de tijd kregen om zich van plant 1 naar plant 2 te begeven.

Het duurt maar even want met een nummer als 'Barbershop Bruno' is stilstaan hier geen optie meer. Met hun aanstekelijke vibes werken die van Handkerchief stimulerend als een rode lap op een stier en verdwijnt de vermoeidheid op deze derde dag als sneeuw voor de zon. Even kijken naar onze nieuwe Gevarenwinkel, jawel hoor die lusten er ook pap van.

'Lucky Day' is zelfs een nummer met bijzonder veel hit capaciteit en zo zie je maar dat ook buiten de havengrenzen wordt gekleurd bij deze 'Handkerchief'. De beuk er dan maar in Met 'Jungle Fever' en ja hoor, wie kan mag meezingen en dit doet de al reeds opperbeste sfeer enkel maar toenemen. Met 'El Corazon' steken ze zelfs er wat surf in en met 'Cuban Jail' is het hek hier meteen van de dam, getekend; 'Hankerchief' dat bestaat uit Christof Annaert (Vocals, Guitar, Blues Harp), Tijs Bonner (Double Bass), Tom De Wilde (Drums), Rein Reggers (Tenor saxophone), Lies Vandeburie (Trumpet) en Nele Paelinck (accordeon) en Floris De Smet (Baritonesax). Wie dit gemist heeft geen nood want die krijgen een herkansing op zondag 4 september zetten se de woods van 'Arts & Roots in The Woods' on fire...

Op het grote podium staat nu ook een grote meneer klaar. In 2016 depanneerde hij nog op 'Duvel Blues' maar de soul van Johnny Rawls kennen we wel allemaal. Sinds de beginne gaan soul, rhythm 'n blues en blues steeds hand in hand. Johnny, geboren in Columbia, Mississippi in 1951, groeide op in Purvis en Gulfport. Johnny's interesse in muziek begon in de vroege kinderjaren. Hij begon klarinet te spelen in de schoolband toen hij in de 5e klas zat.

Zo begon Johnny's professionele carrière en op 15-jarige leeftijd ondersteunde hij artiesten als ZZ Hill, Little Johnny Taylor, Joe Tex en The Sweet Inspirations tijdens hun tours in het zuidoosten. Halverwege de jaren zeventig werd Johnny de banddirecteur van soulzanger O.V. Wright, en toerde met O.V. tot aan zijn dood in 1980. Wright's band, onder Johnny's leiding, bleef enkele jaren optreden als de Ace of Spades-band. Daarna werd Johnny de banddirecteur van Little Johnny Taylor.

Als soulblues legende heeft deze Johnny Rawls misschien wel de term 'soulblues' mee weten te ontstaan. Met een carrière van meer dan 50 jaar heeft hij het allemaal gedaan. Hij is een internationaal erkende artiest, muziekproducent en songwriter die veel toert door Noord-Amerika en daarbuiten. De Blues Music Awards, Blues Blast Awards, Living Blues Awards en de W.C. Handy Awards hebben Johnny allemaal beloond met meerdere prijzen en nominaties, waaronder Soul Blues Album of the Year en Soul Blues Artist of the Year.

Johnny Rawls wordt hier vanavond ondersteund door de familie Özdemir, met vader Erkan aan de bas en zonen Kenan op gitaar en Levent achter de drums. Van soulblues met 'Country Boy' over Mississippi Blues met 'Little Red Rooster' het zit allemaal in de sound van Johnny Rawls die alles perfect weet te mennen. Wat zeker niet mag ontbreken hier vanavond is 'Red Cadillac' uit zijn album 'Tiger in A Cage' uit 2016 want als een tijger verslindt Johnny zijn prooi hier op Gevarenwinkel. Iedereen welgemutst met nummers als 'Running Back To You' en hoeft MC Den Doc niet aan te dringen op een bisser die we krijgen met 'Turn On Your Lovelight'.

In de andere tent staat Errol Linton klaar. Deze Britse harper is al een tijdje aan de weg aan het timmeren en leerde ik kennen in 20158 tijdens de 'Southern Blues Night' te Heerlen.  Met reggea dat in zijn DNA verweven zit brengt deze Errol Linton blues met een lichte Jamaicaanse toets en dat gaat er uiteraard altijd wel in als zoete broodjes.

Subtiel maar o, zo efficiënt brengt hij de blues tot over het ganse terrein. Nummers als Mama Said', dat is van het soort waar elke blues liefhebbers kan van genieten en dat doet ook de volgelopen rootsten . Ook nummers als 'Stressed Out' huisvesten niets minder dan pure klasse. Soms jazzy, dan weer bijzonder bluesy maar zonder meer een 'bullseye'.

Meer heel veel ritmeveranderingen komt deze harper ook soms in het straatje van Wets-Coast terecht. "Shake'm All Down" en het ophitsende "Boogie Woogie" deden de rest met een regelrechte tearjerker als toetje. Yah man he got it...

Als absolute headliner van 'Gevarenwinkel 2022' staat hier de formatie 'Bywater Call' te blinken op het hoofdpodium. Meghan Parnell en "Bywater Call" wisten meteen hun visitekaartje af te geven door het uitbrengen van hun debuutalbum in 2019. We tekenden samen met Gevarenwinkel present toen ze in 2020 in de 'The Crossover' te Gent optraden en waren er toen al van overtuigd dat hun broodje reeds was gebakken en toen...toen kwam Corona.

"Bywater Call" debuteerde begin 2017 en alle logica volgend begonnen ze onmiddellijk met hun prijzenkast te vullen. Zo wonnen ze al haast meteen de "Merriam Music Emerging Artist Award" van het TD Oakville Songs of Summer Festival 2017. In juli 2018 werd "Bywater Call" uitgeroepen tot de "Toronto Blues Society Talent Search Winner" op het "TD Toronto Jazz Festival" en volgde die tweede in de Road to Memphis-competitie om Toronto te vertegenwoordigen op de International Blues Challenge.

Dit jaar zagen we Meghan en Bywater Call terug op 'Moulin Blues' waar we konden beleven dat hun sound meer rauwer en intenser is geworden wat ik nog eens bevestigd zag deze week op hun nieuwe album 'Remain' dat op 2 september bij de eventuele platenboer ligt. Vanavond openen ze al meteen stevig waarna 'Bring It Back' uit het nieuwe album wordt gebracht.

Hun versie van Stephen Stills 'Love The One You're With' heeft zoveel kracht door de blazers en het gitaarspel van Dave Barnes dat alleen de woorden overblijven. Stevig en meteen bij de keel grijpend. Uit hun debuutalbum krijgen we ook 'Silver Lining' waarbij we even terug naar de vorige 'Bywater Call' terug gaan. Met 'Left Behind' zitten we terug op het nieuwere niveau en zo ook bij het nieuwe album maar helaas ook bij het einde van hun aantreden hier op 'Gevarenwinkel'. Uiteraard kan en mag een bisser op deze 24ste editie niet ontbreken.

De vermoeidheid en de Rodenbach beginnen hun tol te eisen na een geweldige driedaagse met daarop onwaarschijnlijke hoogtepunten als 'Cooking With Knopfler' op de buurtdag. Vrijdag kon iedereen genieten van een onsterfelijke Rick Estrin en zagen we Crystal Thomas hier de rootstent op zijn kop zetten. Vandaag werd ik daadwerkelijk van m'n sokken geblazen door de revelatie van het jaar, McKinley James en deden de soul en blues van Johnny Rawls en Errol Linton wat van hen werd verwacht. Ambiance in de rootstent was er zonder meer met Carrie Nation & The Speakeasy en wisten die van Handkerchief dan (eindelijk) Marc van Goezot te overtuigen.

Kortweg een knaller van een 24ste editie en zo kijken we maar al te graag een jaartje verder. Cheers nog aan onze nieuwe Gevarenwinkels Teun, Anka, Bart en Cristina, zij die hier bier leerde drinken. Bedankt ook aan alle bezoekers en de crew voor een feilloze editie. Henk en zijn Thomas Henry Orchestra moet ik echt aan me voorbij laten gaan want ook de jaartjes beginnen te wegen, maar Henk kennende is het bangelijk goed.

We betuigen ook ons medeleven met het overlijden van Marc's vader die daardoor Gevarenwinkel op zaterdagmorgen moest verlaten en hopen het beste voor Diane's moeder. Zware kost op dit weekend.

toch maar even checken wat ze hier om mijn erf allemaal doen...

nee Peter voor Goezot moeten ze nog enkele jaartjes wachten.

amoureux comme toujours


ja ook hier hebben we een bal gehakt

hoe? wat? prospectie voor Bolderberg Blues

hé binken van Gevarenwinkel, neem hier eens een voorbeeld hieraan

bye bye editie 24, CU @ editie 25